Zojuist ben ik bepakt en bezakt met witte chocolade-champagnetruffels, kaasplankjes, geitenkaas, spek, pijnboompitjes, allerlei chocolademousse-mini’s en nog heel veel meer kerstdiner-prullaria thuisgekomen. Onze tweede koelkast is sinds tijden weer afgeladen, de eerste was het al. De lichtjes in de kerstboom branden en er hangen twee ‘baby’s eerste kerst’-ballen in. Tot zo ver klopt het plaatje dat ik in mijn hoofd had over mijn eerste kerst als moeder. Toch komt de werkelijkheid verre van overeen met de fantasie die ik daar jarenlang over had gehad. 

 

Ik zag namelijk altijd een blakend gezonde baby voor me. Met een kerstpyjama aan (voor zover je je daar überhaupt iets bij kunt voorstellen) cadeautjes onder de boom uitpakken. Daarna heerlijk ontbijten, terwijl op de achtergrond kerstliedjes op staan en het buiten zachtjes sneeuwt. Vervolgens trekken we allemaal onze mooiste kleding aan, om in de middag ons bij onze familie te voegen voor gezelligheid en een heerlijk kerstdiner. ’s Avonds zouden we vol van dit kerstgeluk in een diepe slaap vallen om het de volgende dag allemaal nog eens over te doen. Inmiddels heb ik wel begrepen dat het er waarschijnlijk allemaal toch wat anders uit gaat zien.

 

Nim is namelijk ziek. Hij is sinds zaterdag snipverkouden en heeft koorts gehad. Voor zo’n ukkie is koorts niet heel ongewoon, maar voor mij als moeder wel erg schrikken. Bovendien wilde ons ventje niet losgelaten worden, waardoor ik 24/7 met klein, warm wurmpje op de bank zat. Overdag was dat na een paar uur lichtelijk ongemakkelijk te noemen, ’s nachts was het – laat ik maar eerlijk zijn – ronduit vervelend. De eerste nacht dat Nim ziek was, hebben we hem dicht bij ons gehouden. Voor een groot deel van de nacht heeft hij bij ons gelegen, heel soms sliep hij een half uurtje tussen ons in. Om vervolgens paniekerig met zijn armpjes in onze gezichten te meppen, aankondigend dat hij weer getroost wilde worden. De afgelopen nachten lukte het ons wel om Nim in zijn eigen bedje te leggen, al werd hij vervolgens ieder uur wakker voor een voeding.

 

 

De kerstboom staat te schitteren, maar er liggen geen cadeautjes onder. Enerzijds omdat we de afgelopen tijd al genoeg cadeaus hebben gegeven en gekregen. Anderzijds omdat we gewoonweg geen tijd hebben gehad om er voor cadeautjes op uit te gaan. Met een verkouden baby, met rode wangetjes van de koorts, een druk winkelcentrum in gaan, is niet aan te raden. Bovendien zit het ventje vanwege zijn flesweigeren nog denkbeeldig aan zijn moeder vast, wat het ook voor mij niet mogelijk heeft gemaakt om alleen op pad te gaan.

 

Wat betreft fancy kerstkleding, moet ik toch ook een beetje inschikken. Ik pas veel kleding niet meer, ondanks dat ik nog maar 4 kilo meer weeg dan voor de zwangerschap (hoera, we komen er wel!). Geshopt heb ik niet, om bovenstaande reden en omdat ik het zonde vind een nieuwe garderobe aan te schaffen, terwijl ik toch van plan ben om ook met die andere kilo’s nog af te rekenen. We hebben een tijdje terug wel geshopt voor Nim. Er zal er dus in ieder geval één zijn die er opgedirkt bij loopt  ligt. Waarschijnlijk zal ik ook uren bezig zijn met het maskeren van mijn diepzwarte wallen en mezelf in mijn corrigerende ondergoed hijsen en zal het dit jaar een kerst zijn zonder heerlijke wijntjes (of maximaal maar ééntje).

 

Mijn glitters-vuurwerk-en-steigerende-eenhoorns-kerstbeeld is bijgesteld, maar er staan ons wel hele mooie dagen te wachten. Het allermooiste cadeau hebben we dit jaar al gehad (sorry voor dit walgelijke cliché en zoetsappige stuk tekst!) en als ons mannetje lekker opknapt, hebben we niets te klagen. Jammer dan van dat gebrek aan wijn en flashy make-up looks: ik vermaak me wel met de witte chocoladetruffels!