Toen ik zwanger was van Nim, riep ik altijd dat ik borstvoeding wilde geven. Maar niet ten koste van alles. Als het onhandig zou zijn, pijn zou doen of om wat voor andere reden niet zou lukken, zou ik net zo makkelijk overstappen op flesvoeding. Inmiddels ben ik bijna twee weken moeder en geef ik mijn mannetje borstvoeding. En wat ben ik blij dat het goed op gang is gekomen. Vandaag wil ik jullie daarover vertellen. 

Nim is geboren met behulp van een vacuümpomp. De eerste 24 uur na zijn geboorte was hij nogal suf. Volgens de artsen had hij hoofdpijn en kon hij misselijk zijn door de plek op zijn hoofdje. Het arme kereltje heeft de eerste dag van zijn leven daardoor dus niets gegeten. We hebben hem aan de borst gelegd, en op wat happen na deed hij niets. Ook dat was niet heel erg, zeiden de deskundigen. Ons mannetje had voldoende reserve om de eerste ruime dag door te kunnen komen. Maar toen Nim de volgende dag nog niet wilde (of kon) toehappen, hebben we een kolfapparaat gehuurd. Ik begon met kolven en Maran voedde Nim met een klein spuitje iedere drie uur 10 cc van mijn oranje moedermelk.

Bij mij kwam de borstvoeding heel snel op gang. Alsof ik voor een drieling moest zorgen. Nim wilde nog niet heel goed eten met behulp van het spuitje. Ook hapte hij nog niet aan de borst. Pas aan het einde van dag drie hakte onze kraamverzorgende de knoop door: we zouden Nim toch maar flesjes moedermelk gaan geven. Dat bleek achteraf de beste beslissing te zijn. Nim dronk in één keer 30 cc moedermelk en werd steeds sterker. Ik bleef om de drie uur kolven (en maakte inmiddels hele sloten melk aan), en Maran voedde zijn zoon met een flesje. De volgende dag bleek Nim sterk genoeg om wel aan mijn borst te kunnen zuigen. Met behulp van een tepelhoedje voor mijn vlakke tepels, maar toch.

Nim’s allereerste voeding

Nim dronk vanaf de vierde dag steeds meer aan de borst. In het begin was het nog wel zwaar voor hem. Hij viel snel in slaap tijdens de voeding. Daardoor wilde hij een half uurtje na een voeding altijd nog even een ‘toetje’ uit de fles. Ik was ondertussen superblij dat het zo goed ging aan de borst. Iedere dag ging het weer een stukje beter. Totdat ik last kreeg van stuwing. Het voelde alsof ik een borstvergroting was ondergaan door een arts in een kraakpand. Zo zag het er overigens ook uit. Mijn borsten stonden de hele dag op springen en die arme Nim heeft het ook geweten als hij ging drinken. Hij had na iedere voeding standaard de hik.

We besloten uiteindelijk om mijn borsten helemaal leeg te kolven, tot er niets meer uit kwam. 370 ml later was dat punt bereikt. Een belachelijke hoeveelheid, als je het mij vraagt! De volgende dag dag was dat helemaal leegkolven weer nodig en vanaf dat moment leek het met de stuwing ook beter te gaan. Voor iedere voeding kolfde ik nog twee minuutjes, zodat de druk er wat af was voor Nim en mijzelf. Nim kreeg vanaf dat moment ook niets meer uit te fles.

Inmiddels voed ik Nim alleen nog maar uit de borst. Hij plast en poept goed, dus we weten dat hij voldoende binnenkrijgt. Vandaag was er hier thuis een verpleegkundige van het consultatiebureau die Nim even had gewogen. Binnen 5 dagen tijd was hij bijna 100 gram aangekomen, dat gaat gelukkig dus ook erg goed! Met mij gaat het ook goed. Mijn borsten doen geen pijn meer, ik heb mijn eerste kloven overleefd en behalve dat ik slapen met een BH onhandig vind, valt het me allemaal mee. Ik ben ontzettend blij dat de borstvoeding, hetzij met hier en daar wat probleempjes, goed op gang is gekomen! Hopelijk mogen Nim en ik hier nog lang samen van genieten.