Het valt mij op dat er de laatste tijd een trend lijkt te ontstaan van moeders die openlijk toe durven geven dat het moederschap hen enigszins zwaar valt. Het ene na het andere interview met de dames van me-to-we verscheen in de bladen over dit onderwerp en ook online ontdek ik steeds meer blogjes over dat het toch niet meevalt, om opeens voor nageslacht te moeten zorgen. Moeders die dit toegeven worden aan alle kanten bejubeld. ‘Wat knap dat je eerlijk durft te zijn!’ wordt er gezegd. En begrijp me niet verkeerd: als je het zo ervaart vind ik er inderdaad niets mis mee dat je dat aan kaart. Mijn ervaring is echter anders. Het moederschap is precies zoals ik me had voorgesteld.
Kinder Bueno en Netflix
Toen ik nog slijtageplekken in mijn jurken aan het aaien was – ter hoogte van mijn bolle buik – maakte ik me wel eens zorgen over het aankomende moederschap. Wat zou ik me daar precies bij voor moeten stellen? Ik hoorde veel verschillende verhalen, maar de boventoon was duidelijk: reken er maar op dat het gedaan is met je eigen leven. Ook mijn moeder, aan wiens mening ik veel waarde hecht, zei iets soortgelijks: straks als je moeder bent, sta je zelf niet meer op de eerste plek. Je kind en wat hij wil gaat voor alles. Als een boer met kiespijn moest ik dan lachen, om vervolgens snel met een Kinder Bueno op de bank te kruipen voor nog een ronde Netflix.
Zou het…?
Zou ik het vervelend gaan vinden, om niet meer alleen voor mezelf (en mijn partner) te leven? Of zou het op een gegeven moment automatisch gaan? Zou ik als een zombie iedere nacht 68 keer uit bed geschreeuwd worden, of zou ik een kind treffen dat ook veel waarde hecht aan een goede nachtrust? Zou ik het vervelend vinden om met mijn ventje te spelen, of zou ik daar de voldoening uit halen waar ik zo op hoopte? Je hoort als zwangere veel verhalen, maar uiteindelijk kan je niets meer doen dan afwachten hoe de situatie uiteindelijk uit zal pakken.
Wennen
Heel eerlijk? Er is inderdaad wel een periode geweest waarin het me zwaar viel. Dat was tijdens de beruchte krampjes-periode. De roes van de kraamweek was voorbij en de realiteit drong steeds meer tot ons door. Nim huilde ’s nachts veel en viel niet – zoals eerder wel het geval was geweest – meteen na een voeding weer in slaap. Het arme ventje had krampjes en meer dan heen en weer wandelen en liefdevol over zijn buikje aaien, zat er voor ons niet in. Daarbij kwam dat ernstig slaapgebrek, hysterische ontzwanger-hormonen en het wennen aan het nieuwe leven als ouder je niet bepaald de meest stabiele persoonlijkheid maakt. Op het moment dat Nim de fles begon te weigeren, werd ik voor mijn gevoel hard de realiteit in gekwakt: ik was moeder in voor en tegenspoed. Of ik nu wilde of niet. Ik moest er 24/7 voor mijn kleintje zijn en een pauze of vrije dag zat er niet in. Jammer voor mij.
Accepteren
Vanaf het moment dat ik dat eenmaal geaccepteerd had, ging het beter. Ik merkte dat we in een ritme kwamen, leerde steeds beter wat Nim wilde als hij huilde, wist beter hoe ik hem moest troosten en voelde me steeds zelfverzekerder. Ik merkte ook in hoeverre ik nog in staat was om dingen zonder hem te doen en dat dat eigenlijk nog best meeviel. Zo gingen Maran en ik weer samen op pad, terwijl Nim thuisbleef met zijn lieve opa’s en oma’s. Dat ging goed. Ik kreeg steeds meer mijn leven terug, hoewel de zorg voor hem natuurlijk nog steeds mijn dagvullende taak was. De nachten gingen beter, alhoewel meneer tot minimaal tien maanden een nachtvoeding bleef eisen. Soms zelfs nog wel eens. Gelukkig slaapt hij nadat hij zijn buikje rond gedronken heeft overigens snel weer. En ik dus ook.
Voldoening
Het moederschap is wat het is en qua ‘zwaarte’ valt het me mee. Ja het was wennen en ja het heeft mijn hele leven veranderd. Wat Nim wil en hoe zijn petje staat, daar gaat het min of meer om. Ik kan niet meer iets doen op de computer of ongestoord series kijken als hij wakker is, ik moet altijd denken aan wat hij wil eten of drinken, ben er heel veel mee bezig of hij wel gelukkig is en probeer hem op allerlei manieren te stimuleren, bezig te houden en uit te dagen. Maar ik ben er inmiddels ook achter dat dat mij onbeschrijfelijk veel voldoening geeft. Als ik zie hoe mijn kleine meneertje zich ontwikkelt, kan ik niets anders dan apetrots zijn. Mijn hart smelt als ik hem zittend in zijn bedje aantref met zijn mollige armpjes naar mij uitgestrekt. Ik trek alles uit de kast om hem te horen schaterlachen en zit daar vervolgens wel eens met tranen in mijn ogen naar te kijken.
Geluk gehad
Ik besef dat ik het getroffen heb: ik heb wat je een ‘makkelijk’ kind zou kunnen noemen. Hij eet goed, slaapt goed, barst nooit uit in een hysterische huilbui om niets, is eigenlijk altijd vrolijk en kan zichzelf prima vermaken. Bovendien hoef ik geen tweeduizend ballen in de lucht te houden, omdat ik geen baan heb. Ik heb een betrokken partner die graag tijd met zijn zoon doorbrengt en dolenthousiaste (schoon)ouders die maar wat graag eens oppassen. Niet voor iedereen zijn de omstandigheden zo en daarom geloof ik best dat het moederschap voor sommigen een best bittere pil is. Er is in mijn ogen niets mis mee om dat uit te spreken. Maar ik krijg soms het idee dat je ‘niet eerlijk’ wordt bestempeld als je aangeeft dat het je allemaal wel meevalt.
Het komt goed
Tegen de first-time-moms-to-be zou ik willen zeggen: laat je niet afschrikken door de verhalen die je hoort. Of door vriendinnen die wel eens met een overactieve dreumes – die z’n snotneus aan je bank afveegt – langskomen. Jouw kind is straks de allerleukste en voor hem of haar heb je alles over. Het moederschap is van tijd tot tijd best zwaar, maar het gaat automatisch. Wacht maar tot je jouw eigen ‘gemaakte’ frummel op je borst gelegd krijgt en je voor het eerst in die oogjes kijkt. <3
Milou
Ik laat me zeker niet afschrikken. Ik kan niet wachten tot ik alle dingen van het moederschap mee mag maken! De slapeloze nachten, het gevoel een wezentje te hebben dat van jou afhankelijk is… Het lijkt me geweldig en daarom hebben mijn vriend en ik uiteindelijk ook volmondig JA! gezegd tegen elkaar toen we ons afvroegen of we al een kindje zouden willen. Er is niets, maar dan ook niets dat mij afschrikt.
Ik snap heel erg goed dat je je soms ergert aan de reacties van mensen. Alsof jouw positieve manier van moederschap-ervaren niet eerlijk is? Wat we net al zeiden op twitter: Zwaar – eerlijk, maar niet zwaar = net zo eerlijk!
Toch snapte ik de insteek van Elise ook wel. Ik durf bijvoorbeeld niet op mijn blog eerlijk te zeggen dat ik tijdens de zoveelste keer kotsen dacht: “Ik doe dit nóóit meer!” Er zijn helaas ook genoeg moeders (of wannabe-moeders) die dan vinden dat ik ondankbaar ben… Ik wil een kind, ben mega snel zwanger en dan durf ik nog te zeuren over het kotsen ook? Die moeders zijn dan bijna verontwaardigd. Een voorbeeld waar ik het meest van ben geschrokken: Shirley vertelt heel eerlijk over haar frustraties en zorgen rondom Skylers slapen en gezondheid. Ik snap heel goed en vind het heel goed dat ze daarover wil schrijven. Dat is ook het moederschap namelijk. Maar de reacties die daarop werden gegeven waren niet voor de poes. Niet alleen op haar blog maar ook elders online.
Sorry, heel lang verhaal, maar ik vind dat Elise en jij allebei gelijk hebben en uiteindelijk bedoelen jullie ook hetzelfde. Gelukkig zijn de meesten eerlijk in hun verhaal, positief en negatief, en alle “je bent zo ondankbaar”-reacties mogen van mij oprotten.
Betty
Ik erger me niet per se hoor. Ik vind inderdaad dat iedereen z’n mening moet kunnen geven en ik besef heel goed dat sommige omstandigheden niet zo rooskleurig zijn als in mijn situatie. Maar ik denk dat het voor een deel ook met je eigen instelling te maken heeft, hoe je het moederschap zal ervaren. Wat verwacht je ervan? Wat heb je ervoor over? Dat is toch ook voor iedereen wel verschillend.
Ik snap Elise’s stuk ook hoor, vond het leuk om te lezen en ik vind de moeders die zij noemt ook allemaal leuke vrouwen. Niets ten nadele van hen of het stukje! Maar ik wilde wel benadrukken dat het moederschap niet per se zo zwaar is als soms overkomt door alle ‘zwaar = eerlijk’ blogjes. Want dat lijkt soms wel een beetje de overhand te krijgen. Ik vind het over het algemeen niet zwaar, maar geloof me maar dat ik eerlijk ben.
N
Mooi stukje! Ik ben zelf geen moeder maar snap heel goed dat het heel zwaar kan zijn, ik kan me daar ook weleens zorgen over maken. Maar het ergert me inderdaad ook dat je bijna niet meer kan zeggen dat je het níet zwaar vindt, dan word je bijna voor leugenaar uitgemaakt..
Betty
Dank je! Dat is inderdaad precies wat ik bedoel! Ik werd tijdens mijn zwangerschap wel eens bang van al die ‘wacht maar…’ verhalen. En iedere dag, zowel zwanger als met baby, dacht ik: wanneer komt het nou? Dat hele heftige, zware? Maar dat is er dus nog niet. Van tijd tot tijd wel eens hoor, maar dat is dan maximaal een half uurtje en daarna gaat het allemaal wel weer.
Kelly caresse
Heel mooi artikel, ik heb zelf ook een zoals men dat noemt ‘makkelijk kindje’, een meisje dat altijd doorslaapt, weinig weerstand geeft en daardoor vind ik het moederschap ook meevallen, het genieten heeft hier de overhand.
De momenten van het moederschap die ik zwaar vind liggen bij mezelf, mijn ziekte die soms m’n zwangerschap nogal pittig maken, als Lana een dreumes puberfase heeft, is dat vaak net als ik ook gestresst ben, ik ben me ervan bewust dat mijn instelling hier erg meespeelt in Lana’s gedrag. Verder heeft ze die moeilijke fases die ieder kindje doormaakt. Ik blog ook over moeilijke momenten maar ben net zo eerlijk over die mooie momenten waar ik zo van geniet.
Betty
Dat herken ik inderdaad. Als ik moe ben, kun je er donder op zeggen dat Nim ook wat lastiger doet dan normaal. Maar dat is logisch en dat verwachtte ik ook, omdat ik dat als juf ook altijd zo meemaakte.
Angelique
Iedereen wil natuurlijk dat het zo loopt zoals jij beschrijft en dat zou ik ook iedereen gunnen, want zo ‘hoort’ het ook. Zo had ik het ouderschap mij ook voorgesteld….
Helaas ben ik zo iemand die het moederschap heel zwaar valt. Achteraf gezien was ik er gewoon geestelijk en lichamelijk niet stabiel genoeg voor. Vooraf had ik dit ook niet kunnen voorspellen. Het is zo’n grote verandering als je een kind krijgt. Als je snel uit balans raakt kan het ouderschap je echt over de rand duwen. Helaas is dat bij mij gebeurd.
Angelique
Nog een toevoeging: wij hebben ook een makkelijk kind. Het ligt echt bij mij.
Betty
Ik gun dat ook iedereen en vind het rot om te lezen dat het jou toch zwaar valt. Het is natuurlijk een enorme verandering en dat kan je mee- of tegenvallen inderdaad. Ik hoop dat je snel je draai weet te vinden en wat meer kan genieten. Misschien kunnen mensen in je omgeving je een beetje helpen?
Sanne Marlijn
Hi Betty, wat interessant dat je hierop inspeelt. Je hebt een helder (en liefdevol) stuk geschreven. Ik heb ook wel het vermoeden dat het een trend lijkt te zijn om artikelen te plaatsen onder het mom van ‘het leven van een moeder gaat niet altijd over rozen en we zijn daar zo lekker eerlijk over’. Ik schrijf geregeld dergelijke sarcastische blogposts om het geheel ook een beetje luchtig te houden en ach, eerlijk is eerlijk, mensen vinden het nu eenmaal leuk om te lezen. Er kleeft natuurlijk wel een grote ‘maar’ aan en dat is dat er altijd meerdere kanten aan zulke verhalen zitten en dat de ervaring van het moederschap voor iedereen anders is. Wat de een niet zwaar vindt, kan voor een ander wel zwaar zijn en vice versa. En het kan ook een kwestie van instelling zijn zoals jij zegt. Ik hoop gewoon dat lezers dat te allen tijde beseffen, maar ik heb wel het vermoeden dat ze dat doen. Natuurlijk hoeft men niet alles van bloggers, tijdschriften, en zelfs niet van de ‘Oei ik groei!’ aan te nemen. En het blijft natuurlijk ook een stukje vermaak, verhalen van zoals jij het zo leuk zegt “Het kind van je vriendin die zijn snotneus aan jouw bank afveegt”. Men moet gewoon niet vergeten af en toe de boel wat te nuanceren, zowel degenen die schrijven als degenen die lezen.
Betty
Ik lees jouw stukjes wel eens en ik houd inderdaad wel van die sarcastische insteek. Het hoeft niet allemaal rozengeur en maneschijn te zijn. Dat is het ook niet, dus dat hoeven we ook niet te pretenderen. Maar ik had een beetje het idee dat ik de laatste tijd vaak zie dat bloggers die toegeven dat het moederschap zwaarder is dan verwacht, toegejuicht worden om hun eerlijkheid. Terwijl ik net zo eerlijk ben als ik aangeef dat het me allemaal ontzettend mee is gevallen. Ik was tijdens mijn zwangerschap voorbereid op het ergste, maar het ging eigenlijk wel.
Iedereen beleeft het inderdaad anders, zoals je al zegt. Deels zal het te maken hebben met je eigen instelling en verwachting, deels met hoeveel je kunt leunen op je omgeving en deels met het karakter van je kind. Dus of je nu zegt dat je het zwaar vind (met humor of niet), of dat je zegt dat het meevalt: ik geloof het allemaal. Maar ik bedoelde dus voornamelijk te zeggen dat ik hoop dat mensen beseffen dat als ik zeg dat ik het niet zo zwaar vind, dat ik dat echt meen. Rare zin, maar ik hoop dat je me begrijpt 😉
Sanne Marlijn
Ik begrijp je zeker. Je slaat met dit artikel de spijker op zijn kop!
Kim | Kimsbloglife
Fijn artikel, Betty. Ik ben zelf nog geen moeder en lees tegenwoordig inderdaad ook heel veel verhalen over hoe zwaar het is om moeder te zijn. En ik moet eerlijk zeggen, ik vind het fijn dat men er zo eerlijk over kan zijn, maar anderzijds schrikt het me soms ook wel een beetje af. Dus ik vind het ook fijn om te lezen dat het bij jou wel heel goed meevalt. Ik denk dat het inderdaad heel persoonlijk is en dat je op voorhand niet kan voorspellen hoe het je zal bevallen… Maar ondanks dat ik soms bang ben dat het zwaar zal zijn, denk ik ook dat ik het geweldig zal vinden om mijn eigen kindje te zien ontwikkelen, zoals jij ook beschrijft.
angelique
Ik heb een makkelijk jongetje die af en toe zijn buien heeft, maar dat zijn momenten dat ik het zelf ook druk heb. Ik ben studerende moeder dus ik vlieg nog wel eens van hot naar her. Ik heb een ongelooflijk lieve gastouder die er alles aan doet om het mij zo makkelijk mogelijk te maken en daarnaast een hele lieve vriend en schoonmoeder die aanvoelen wanneer ik mijn rust nodig heb. Ik vind moeder zijn niet zwaar en vind persoonlijk dat je het jezelf zo moeilijk mogelijk kan maken. Soms moet je je gewoon bij neerleggen dat je kind aandacht nodig heeft op het moment dat het niet uitkomt, dat je kindje ziek wordt enz.
Whitney
Ik denk dat zwaar niet altijd het juiste woord is. Toen één kind had ging alles zo gemakkelijk en kon ik me er niets bij voorstellen hoe ‘zwaar’ het kon zijn. Nu met twee kinderen is het toch anders. En ja ik ben blij, dankbaar, gelukkig etc met mijn kinderen. Alleen spelen er ook andere factoren mee, in mijn situatie aan. Ik kan er wel een boek mee vullen alleen durf ik er niet eens over te bloggen want de opmerkingen van je hebt er zelf voor gekozen of ondankbaar zullen volgen. Het is momenteel vooral pittig. Alle kinderen worden groot en hoop dat ik een dag om deze tijd kan lachen.
iooon
Hier kan ik me helemaal in vinden. 🙂
Ook ik heb moeten groeien in mijn rol en vooral mijn onzekerheid achter me moeten laten. Vertrouwen op mezelf, op mijn gezin en mijn kind. En accepteren dat het niet altijd loopt als ik me voorgenomen heb. Mijn moeder is het al die tijd blijven roepen. “Ioni, heb geen verwachtingen dan loop je er ook niet tegenaan.” En hoe erg ik het ook vind om het toe te geven, ze heeft gelijk.
Sterre
Hoi,
Wat een fijne blog. Als moeder in spe (nog 2 weken) ben ik door mijn SPW en beroepsachtergrond (kinderopvang,gastouder) enigszins al voorbereidt op het zware gedeelte. Daarnaast ben ik heel nuchter.
Ja er zullen makkelijke en moeilijke momenten komen.. Maar kinderen zijn kind en die moeten alles nog leren. In die zin strooi ik ook niet graag met de termen ‘makkelijk of moeilijk kind’. Makkelijk is vaak wat met ons meebeweegt, moeilijk is waar we zelf wat harder aan moeten trekken maar voor beide richtingen geldt: is het goed, gaat het om mij, wat wil het kind, kijk ik wel naar zijn of haar ontwikkeling of houd ik alleen mijn doel voor ogen? 😉
Waar ik nu al gek van wordt is dat mensen zo snel zeggen ‘geniet er nog maar van, nu heb je nog de rust’. Ik geloof dat het met je houding te maken hebt. Natuurlijk hoop ik niet op een huilbaby en ja, die eindeloze nachten hoeven van mij ook niet. Maar als die factoren er wel zijn dan ben ik degene die de rust kan bewaken, door mijn instelling/houding voor ogen te houden. Ik ben diegene die de rust zelve kan zijn, zal me de grootste moeite kosten waarschijnlijk maar daar ga ik voor als moeder.
Ik ben wel een beetje klaar met al die hippe mama’s en hun gestylde babykleding, babykamers en baby’s. Dan denk ik ‘joh post eens een spuugvlek op dat mooie shirt, hoort er ook gewoon bij’. Die opgepoetste plaatjes kunnen onbewust toch een druk leggen op andere moeders. Dus ja, eerlijkheid mag maar overdrijven hoeft niet. Je bent geen zondebok als het goed gaat maar je hoeft ook niet te doen alsof het altijd wel goed gaat. Het leven is tenslotte niet altijd waardeloos en niet altijd shiny. Gelukkig niet! Dan leren we onze kids tenslotte ook niet 😉
Liefs
Sterre
Nynke
Ach, geniet van de rust is nou eenmaal waar, haha. Ik dacht van tevoren ook dat het allemaal wel wat mee zou vallen en ben tot mijn bevalling dus lekker door blijven gaan met alles. Nu mijn lieve baby 2 maanden is, denk ik toch echt wel eens ‘wat was het lekker makkelijk zonder kind’. Als ik even de stad in moest bijvoorbeeld, was het jas aan en gaan, nu ben je toch iets langer bezig.
Dus tsja, die rust.. Geniet er nog maar even van! Dan kun je denk ik extra veel genieten op het moment dat je kleintje er is :
Sterre
Ja sorry maar daar heb ik dus niks mee dat advies.
Ik zit al vanaf augustus thuis door mijn werk wat helaas geen verlof regelt voor zwangere vrouwen.
Daarvoor ben ik een periode werkloos geweest.
Ik houd juist van leven in de brouwerij, dingen doen, erop uit gaan. Nu moet ik mezelf soms zien te vermaken met werkelijk waar saaie klusjes zoals op je knietjes de badkamer vloer reinigen 😛 serieus denk ik dan.. bedoel, fijn dat die vloer weer een x gebeurd is maar come on!
Madelaine
Wauw wat een fijn artikel! Het lijkt inderdaad wel een trend. Ik heb zelf een vrij negatief voorbeeld, mijn zus heeft twee maal een post partum depressie gehad bij de kindjes. Hierdoor was het voor mij al ‘normaal’ om te zien dat het heel zwaar kan zijn. Door alle blogjes en de onzekerheid (‘Overkomt mij dat ook’) ging ik bijna twijfelen of ik überhaupt wel moeder wilde zijn. Maar ik kan niet wachten tot ze er is, over 10 weken ben ik uitgerekend en ik ben zo benieuwd naar onze kleine dame. Ik noem haar niet mijn prinsesje of wondertje, daar ben ik iets te nuchter voor. Probeer er blanco in te gaan en we zien wel waar het schip strand.
Renee
Ik vond dat ik helemaal klaar was voor het moederschap. En toen kreeg ik een huilbaby. Mijn dochter huilde overdag continu. Ik heb dagenlang een ‘dagboek’ bij gehouden en zij was nooit langer dan 15/20 minuten stil. Ik stond zelf in de kraamweek (dag 3) in mijn normale kleding, haar geföhnd en een make-uppie op. Toen had ik daar gewoon zin in, even wat voor mezelf. Achteraf heb ik wel spijt dat ik niet echt zo heb genoten van de kraamweek en de periode erna. Ik wilde te snel en te veel. Ik zag om mij heen dat het bij iedereen zo makkelijk ging, of leek te gaan. Maar mijn kind huilde alleen maar. Gillen, krijsen. Ik stond om 17:30 uur huilend bij de deur te wachten tot mijn man thuis kwam, omdat ik gewoon op was. Maar, het eten stond wel klaar. Want ik vond dat, omdat ik verlof had, het huishouden moest regelen, zorgen dat het eten op tafel stond en dan ook de nachtvoedingen zou doen. Mijn man werkte immers. Maargoed, vanaf een maand of 3 ging het eigenlijk een stuk beter en genoot ik meer. Nog steeds is mijn dochter niet de makkelijkste. Als iets haar niet bevalt krijst ze gewoon, driftbuien etc. Standje negeren dus.. Haha. Ik mis(te) soms wel gewoon mijn oude leven. Even lekker samen naar de film of 3 afleveringen achter elkaar op Netflix kijken. Maar als wij dan een keertje naar de film gaan, zit ik op de heenweg al door mijn foto’s te scrollen. Toch doen wij wel regelmatig samen wat, om gewoon even ‘op te laden’ en even samen te zijn.
Dus, hoewel ik mijn ‘nieuwe’ leven wel pittig vind, zou ik het niet anders willen dan. En ik heb nog steeds de droom een groot gezin te hebben 😉
Els
Natuurlijk is het wel is zwaar, maar die leuke momenten wegen veel zwaarder dan de minder leuke
Pingback: Waarom moeder zijn wél rozengeur en maneschijn is | Little Wonder World