Het valt mij op dat er de laatste tijd een trend lijkt te ontstaan van moeders die openlijk toe durven geven dat het moederschap hen enigszins zwaar valt. Het ene na het andere interview met de dames van me-to-we verscheen in de bladen over dit onderwerp en ook online ontdek ik steeds meer blogjes over dat het toch niet meevalt, om opeens voor nageslacht te moeten zorgen. Moeders die dit toegeven worden aan alle kanten bejubeld. ‘Wat knap dat je eerlijk durft te zijn!’ wordt er gezegd. En begrijp me niet verkeerd: als je het zo ervaart vind ik er inderdaad niets mis mee dat je dat aan kaart. Mijn ervaring is echter anders. Het moederschap is precies zoals ik me had voorgesteld.

Kinder Bueno en Netflix

Toen ik nog slijtageplekken in mijn jurken aan het aaien was – ter hoogte van mijn bolle buik – maakte ik me wel eens zorgen over het aankomende moederschap. Wat zou ik me daar precies bij voor moeten stellen? Ik hoorde veel verschillende verhalen, maar de boventoon was duidelijk: reken er maar op dat het gedaan is met je eigen leven. Ook mijn moeder, aan wiens mening ik veel waarde hecht, zei iets soortgelijks: straks als je moeder bent, sta je zelf niet meer op de eerste plek. Je kind en wat hij wil gaat voor alles. Als een boer met kiespijn moest ik dan lachen, om vervolgens snel met een Kinder Bueno op de bank te kruipen voor nog een ronde Netflix.

Zou het…?

Zou ik het vervelend gaan vinden, om niet meer alleen voor mezelf (en mijn partner) te leven? Of zou het op een gegeven moment automatisch gaan? Zou ik als een zombie iedere nacht 68 keer uit bed geschreeuwd worden, of zou ik een kind treffen dat ook veel waarde hecht aan een goede nachtrust? Zou ik het vervelend vinden om met mijn ventje te spelen, of zou ik daar de voldoening uit halen waar ik zo op hoopte? Je hoort als zwangere veel verhalen, maar uiteindelijk kan je niets meer doen dan afwachten hoe de situatie uiteindelijk uit zal pakken.

Wennen

Heel eerlijk? Er is inderdaad wel een periode geweest waarin het me zwaar viel. Dat was tijdens de beruchte krampjes-periode. De roes van de kraamweek was voorbij en de realiteit drong steeds meer tot ons door. Nim huilde ’s nachts veel en viel niet – zoals eerder wel het geval was geweest – meteen na een voeding weer in slaap. Het arme ventje had krampjes en meer dan heen en weer wandelen en liefdevol over zijn buikje aaien, zat er voor ons niet in. Daarbij kwam dat ernstig slaapgebrek, hysterische ontzwanger-hormonen en het wennen aan het nieuwe leven als ouder je niet bepaald de meest stabiele persoonlijkheid maakt. Op het moment dat Nim de fles begon te weigeren, werd ik voor mijn gevoel hard de realiteit in gekwakt: ik was moeder in voor en tegenspoed. Of ik nu wilde of niet. Ik moest er 24/7 voor mijn kleintje zijn en een pauze of vrije dag zat er niet in. Jammer voor mij.

Accepteren

Vanaf het moment dat ik dat eenmaal geaccepteerd had, ging het beter. Ik merkte dat we in een ritme kwamen, leerde steeds beter wat Nim wilde als hij huilde, wist beter hoe ik hem moest troosten en voelde me steeds zelfverzekerder. Ik merkte ook in hoeverre ik nog in staat was om dingen zonder hem te doen en dat dat eigenlijk nog best meeviel. Zo gingen Maran en ik weer samen op pad, terwijl Nim thuisbleef met zijn lieve opa’s en oma’s. Dat ging goed. Ik kreeg steeds meer mijn leven terug, hoewel de zorg voor hem natuurlijk nog steeds mijn dagvullende taak was. De nachten gingen beter, alhoewel meneer tot minimaal tien maanden een nachtvoeding bleef eisen. Soms zelfs nog wel eens. Gelukkig slaapt hij nadat hij zijn buikje rond gedronken heeft overigens snel weer. En ik dus ook.

Voldoening

Het moederschap is wat het is en qua ‘zwaarte’ valt het me mee. Ja het was wennen en ja het heeft mijn hele leven veranderd. Wat Nim wil en hoe zijn petje staat, daar gaat het min of meer om. Ik kan niet meer iets doen op de computer of ongestoord series kijken als hij wakker is, ik moet altijd denken aan wat hij wil eten of drinken, ben er heel veel mee bezig of hij wel gelukkig is en probeer hem op allerlei manieren te stimuleren, bezig te houden en uit te dagen. Maar ik ben er inmiddels ook achter dat dat mij onbeschrijfelijk veel voldoening geeft. Als ik zie hoe mijn kleine meneertje zich ontwikkelt, kan ik niets anders dan apetrots zijn. Mijn hart smelt als ik hem zittend in zijn bedje aantref met zijn mollige armpjes naar mij uitgestrekt. Ik trek alles uit de kast om hem te horen schaterlachen en zit daar vervolgens wel eens met tranen in mijn ogen naar te kijken.

Geluk gehad

Ik besef dat ik het getroffen heb: ik heb wat je een ‘makkelijk’ kind zou kunnen noemen. Hij eet goed, slaapt goed, barst nooit uit in een hysterische huilbui om niets, is eigenlijk altijd vrolijk en kan zichzelf prima vermaken. Bovendien hoef ik geen tweeduizend ballen in de lucht te houden, omdat ik geen baan heb. Ik heb een betrokken partner die graag tijd met zijn zoon doorbrengt en dolenthousiaste (schoon)ouders die maar wat graag eens oppassen. Niet voor iedereen zijn de omstandigheden zo en daarom geloof ik best dat het moederschap voor sommigen een best bittere pil is. Er is in mijn ogen niets mis mee om dat uit te spreken. Maar ik krijg soms het idee dat je ‘niet eerlijk’ wordt bestempeld als je aangeeft dat het je allemaal wel meevalt.

Het komt goed

Tegen de first-time-moms-to-be zou ik willen zeggen: laat je niet afschrikken door de verhalen die je hoort. Of door vriendinnen die wel eens met een overactieve dreumes – die z’n snotneus aan je bank afveegt – langskomen. Jouw kind is straks de allerleukste en voor hem of haar heb je alles over. Het moederschap is van tijd tot tijd best zwaar, maar het gaat automatisch. Wacht maar tot je jouw eigen ‘gemaakte’ frummel op je borst gelegd krijgt en je voor het eerst in die oogjes kijkt. <3