Er wordt mij regelmatig gevraagd of ik Nim nog borstvoeding geef. Sommige mensen vinden het blijkbaar zo interessant dat ze het voedingsmoment niet af kunnen wachten, anderen vragen verbaasd of Nim nog geen flesje drinkt, als ik mijn tiet uit mijn shirt wip om hem te voeden. Meestal reageer ik hetzelfde: “tja, Nim wil geen flesje!” want dat is inmiddels mijn standaard-antwoord geworden. Hoewel dat niet helemaal meer de echte reden is, aangezien ik momenteel ook nog niet wil stoppen. 

 

Het borstvoeding-geven is bij mij niet automatisch en makkelijk gegaan, ondanks de enorme sloten melk die ik direct na de geboorte produceerde. Nim heeft de eerste weken van zijn leven met een tepelhoedje gedronken (wat ik vrij waardeloos vond). Bovendien gaven we hem ’s avonds en ’s nachts gekolfde melk uit een flesje, omdat het hem veel kracht kostte om uit de borst te drinken en anders vrij snel na de voeding alweer toe was aan de volgende ronde. Overdag prima, ’s nachts een stuk minder. Dat kolven, gekloot met tepelhoedje en het feit dat Nim nog steeds niet ‘los’ van mij was (ook al heeft Maran de navelstreng wel degelijk goed doorgeknipt), heeft me in het begin best opgebroken. Daarnaast voelde ik bij het geven van borstvoeding niets meer of minder dan ‘dat ik mijn kind te eten gaf’. Wat me een beetje teleurstelde, want mij was door ervaringsdeskundige moeders beloofd dat borstvoeding geven het mooiste ter wereld was. Ik heb, dat mogen jullie best weten, de eerste 7 weken regelmatig op het punt gestaan er de brui aan te geven. Vooral als ik om het half uur mijn shirt naar beneden moest trekken om weer een kwartier met een hongerige baby op de bank te zitten, was ik het goed zat.

 

Vanaf een week of acht begon de borstvoeding wat gemakkelijker te gaan. Dat tepelhoedje hadden we – godzijdank – al een tijd achter ons gelaten en ik hoefde ’s avonds en ’s nachts niet meer te kolven. Nim dronk dus de hele dag uit de borst, tenzij we oppas nodig hadden of ik een keer een wijntje wilde drinken: dan kolfde ik wat af en kon ik alsnog doen waar ik zin in had. Maar die periode duurde helaas niet lang. Nim besloot op een zeker moment dat flesjes niet cool genoeg waren, waardoor ik verplicht was om door te gaan met het geven van borstvoeding. En zodra ik ergens toe verplicht wordt, vliegt het me naar de keel en wil ik niet meer. Zo ging dat dus ook met het geven van borstvoeding. Er is een tijd geweest dat ik het met een zekere tegenzin gaf, omdat Nim niet anders wilde. Ik heb er hard om gehuild, als hij weer eens het speentje van een fles vakkundig met zijn tong uit zijn mond werkte. Ons bezoekje aan de lactatiekundige gaf me hoop, al merkte ik niet meteen écht opluchting. Nim kwam terecht in een sprongetje (of liep een griepvirusje op, of iets dergelijks), waardoor hij gedurende drie hele lange weken niet meer dan twee uur aaneengesloten sliep. Aangezien ik de enige was die hem kon voeden, sliep ik meestal niet langer dan anderhalf uur aan elkaar. Ik was kapot en was overdag regelmatig aan het googlen naar: “stoppen met borstvoeding, baby wil geen fles.” Overigens heb ik daar extreem weinig bruikbare tips door gevonden. Er zat dus niets anders op.

 

Eigenlijk zou ik willen zeggen: gelukkig maar. Want inmiddels is Nim vier en een halve maand en ben ik erg gaan genieten van het geven van borstvoeding. Ik snap enigszins wat al die borstvoedingsfanaten bedoelen. Het is nu namelijk oprecht heel erg fijn om Nim aan mijn borst te hangen en hem te voeden. Ik ben heel erg trots op mijn lichaam, dat die er al ruim een jaar voor zorgt dat mijn kereltje groeit en dat hij het zo goed doet. Het drinken uit een fles gaat de ene keer wel, en de andere keer niet. Ik trek me er eerlijk gezegd niet zoveel meer van aan. Maran en ik gaan regelmatig zonder Nim op pad en dan drinkt ‘ie soms wel en soms niet bij degene die dan oppast. Maakt niet uit, hij is niet in paniek en ik voed hem wel weer als we thuis komen. De nachten gaan ook veel beter, hoewel Mini nog niet door slaapt. Ik word nu één à twee keer per nacht (van 12 uur) wakker om hem te voeden en dat vind ik prima te doen.

 

Ik vind het lastig om hardop te zeggen, omdat ik een aantal vriendinnen heb bij wie de borstvoeding niet is gelukt, of die er bewust voor hebben gekozen geen borstvoeding te geven. Ik vind namelijk nog steeds dat iedere moeder moet doen wat bij haar past. Dat er voor de moeder zowel voor- als nadelen aan het geven van borstvoeding zitten en dat het in sommige gevallen helaas echt niet lukt. Maar het is inmiddels wel zo dat ik heel blij word van het geven van borstvoeding en hoewel ik dus niet over wil komen als een borstvoedingsmaffioso, vind ik wel dat ik het een keer in een blogje mag benoemen. Ik was eerst absoluut niet enthousiast, maar dat ben ik nu wel. Als Nim morgen zou besluiten dat flesjes best oké zijn, dan zou ik toch nog doorgaan met het geven van borstvoeding. Mijn volgende doel is het halen van de 9 maanden. Dan hoop ik dat Mini tegen die tijd misschien ook wel uit een bekertje kan drinken (we oefenen met de camocup) en dan heeft hij ook minder voedingen per dag nodig. Misschien gaan we het hele jaar wel vol maken, misschien niet. Ik zie wel wat prettig voelt voor ons beiden. Grappig, want eerst vond ik het bijna een freakshow, als ik een vrouw een kind zag voeden die al kon lopen. Nu zou ik me kunnen voorstellen dat het bij ons misschien ook wel gaat gebeuren.