Nim was vorige week alweer vier maanden oud en ik bedacht me dat ik al een flinke tijd geen update heb geplaatst. Ik was van plan om niet meer over iedere gegroeide centimeter te gaan bloggen, maar ik kan jullie wel wat algemene dingen vertellen over hoe het nu met ons gaat. Gaan we dan!

 

Nim is niet meer uit ons leven weg te denken. Ik kan me niet meer voorstellen dat we het mannetje vier en een halve maand geleden nog nooit hadden gezien! Inmiddels hoort hij er helemaal bij. Papa, mama en Nim. Zo ziet het er voorlopig uit, tot we het weer op onze heupen krijgen en er misschien ooit een broertje of zusje voor hem bij komt. Daar zijn we overigens nog lang niet aan toe, dus voor zwangerschapsupdates moeten jullie tot die tijd maar uitwijken naar andere blogs! 😉

 

Ons kereltje is dus ruim vier maanden nu en wat zijn we trots op hem. Hij is zo gigantisch groot geworden en heeft zoveel geleerd sinds hij op 16 september met grof geweld uit mijn buik getrokken werd. Anderhalve week geleden had hij zijn geboortegewicht verdubbeld, wat ik best een prestatie vond. Ook was hij 15 centimeter gegroeid in vergelijking met zijn geboorte. Een greep uit de dingen die hij geleerd heeft: Nim kan nu met twee handjes speelgoed aanpakken die wij aan hem geven, hij heeft zich een aantal keer omgerold van buik naar rug, lacht breeduit naar alles en iedereen, vertelt ons en zijn speelgoed hele verhalen in allerlei klanken en hij kan met onze hulp redelijk stabiel zitten. Hij houdt zijn hoofd in ieder geval zelf goed vast, waar ik heel blij mee ben. Dat hele fragiele, van toen hij net geboren was, is er een beetje vanaf. Hij is een heerlijke, stevige, vrolijke jongen.

Omdat Mini nog steeds doet alsof hij niet snapt hoe een flesje werkt (heel soms drinkt hij opeens wél hele sloten uit zijn fles, dus het begint een beetje op een trucje te lijken), krijgt hij nog borstvoeding van mij. In het begin benauwde het me een beetje dat ik de enige was die hem kon voeden, maar inmiddels ben ik daaraan gewend en heb ik me erbij neergelegd. Omdat de nachten ook wat meer structuur krijgen (Nim slaapt van 21.30 tot 9.00 met één à twee keer wakker worden tussendoor voor een voeding), vind ik het prima te doen. Bovendien gaan we er soms lekker op uit als mijn ouders of schoonouders een middagje of avondje oppassen. Ik durf het nog niet aan om hem een nacht bij mijn (schoon)ouders te laten, omdat ik niet weet of hij dat redt zonder borstvoeding, maar voorlopig gaat het heel goed zo.

 

Op de dag dat Nim precies vier maanden was, ben ik begonnen met groentehapjes. De meningen zijn erover verdeeld of je met vier maanden ‘al’ moet beginnen, maar ik had het idee dat Uk wel interesse had in vast voedsel. Zijn eerste hapje (door mij gekookte worteltjes) was geen doorslaand succes, en heel eerlijk gezegd is dat het nog steeds niet. Ik heb ondertussen, ondanks dat ik me dat niet had voorgenomen, Nim ook al een paar keer fruit gegeven. De groenten vindt hij zo vreselijk, dat ik liever wil dat hij eten van een lepeltje als iets leuks gaat zien, dan dat hij eerst alleen aan groenten went. Mango vindt hij lekker, maar banaan en peer vond hij ook niet fantastisch. We blijven het in ieder geval proberen.

 

Het is trouwens zo ontzettend leuk om te zien dat Nim nu steeds meer interesse krijgt in de wereld om zich heen. Zijn speelgoed, dat de eerste maanden voornamelijk voor de sier in zijn bed en box stond, wordt nu fanatiek gebruikt. Hij stopt alles wat hij te pakken krijgt in zijn mond en wil meestal graag rechtop zitten bij ons. Hij kijkt geïnteresseerd mee als we een boekje voorlezen, lacht van oor tot oor als we liedjes zingen en is geobsedeerd door de televisie, hoewel we hem geen baby-tv laten kijken.

 

Iedere dag is anders, écht een duidelijke dagstructuur is er niet. Maar ook daar ben ik inmiddels aan gewend. Het is waar dat je als moeder leert je te schikken naar de behoeften van je baby. Wat ook helemaal waar is: het moederschap wordt iedere dag leuker. Ik vond het in de kraamweek al erg mooi en bijzonder, maar ik vind het nog steeds iedere dag leuker worden. Het is ongelofelijk mooi om van dichtbij mee te maken welke dingen je kind opeens leert en om zo’n hechte band met hem op te kunnen bouwen. Op naar Nim’s vijfde maand! Ik ben benieuwd wat hij dan allemaal gaat leren!