De titel zal een hoop van jullie waarschijnlijk wel bekend voorkomen. Zo niet: sjongejonge wat een geluk heb je! Want dit is zo ongeveer de vraag die mij de afgelopen jaren (in verschillende samenstellingen, maar met dezelfde strekking) het meest is gesteld. En het is dan ook nog de vraag die ik het meest irritant vind! 

Als je :
– vrouw bent,
– ergens in de 20 bent (al is het 21),
– een stabiele relatie hebt,
– niet meer bij je ouders woont,

zal je ongetwijfeld te pas en te onpas worden lastig gevallen met bovenstaande vraag. “En? Wanneer beginnen jullie aan kinderen?”, “Wordt het voor jullie niet eens tijd om aan kinderen te beginnen?” en “Aaww, je ouders zouden het zo leuk vinden!” Het zijn allemaal zinnen die ik veel te vaak heb gehoord. En waar ik me regelmatig aan heb geërgerd.

Bij zo ongeveer iedere familiebijeenkomst was het weer raak. Buiten dat deze vragen werden gesteld – die ik vervolgens vriendelijk glimlachend beantwoordde met ‘we zien wel” – werd er ook vaak achterdochtig naar mijn buik gekeken of werd erop gelet of ik wel of niet aan de alcohol was. Niet eens werd beledigend gevraagd of ik niet al zwanger was, terwijl een oom naar mijn niet al te slanke buikje in mijn strakke jurk wees. Of leek de hele kamer op te schrikken als ik een Fanta inschonk, in plaats van een wijntje. Ojee, het zal toch niet…?

Nee. Redelijk lang (in de ogen van al die ongeduldige familieleden) hebben we gewacht met ‘beginnen aan kinderen’. Overigens vind ik dat al een bizarre uitspraak op zich, maar daar heb ik het een andere keer wel over. We wilden sowieso eerst allebei afgestudeerd zijn. Ik studeerde pas af toen ik 24 was. Daarnaast wilden we een huis met extra ruimte voor een kind. Niet dat het écht een voorwaarde was, maar het maakt alles een stuk makkelijker als er toch een extra kamertje over is. Maar boven alles wilden we sowieso eerst een hele tijd genieten van het leven met zijn tweeën. We hebben hele fijne vakanties gehad samen, zijn talloze avondjes spontaan uit eten en naar de bioscoop geweest, hebben hele weekenden schandalig lang uitgeslapen en vooral veel genoten van elkaar.

Toen ‘het’ bij mij een beetje begon te kriebelen en ik zwanger worden als serieuze optie begon te overwegen, was ik een jaar of 26/27. Voor die tijd wist ik dat ik kinderen wilde, maar was het iets voor in de toekomst. Toen ik eind 26 was, vroeg Maran me ten huwelijk. Ik vond dat zo geweldig leuk, dat ik helemaal niet met zwanger worden bezig was. Sterker nog: nooit eerder heb ik zo fanatiek mijn pil geslikt als in die periode. Het leek me vreselijk om niet in mijn mooie trouwjurk te passen of geen champagne te mogen drinken op mijn eigen bruiloft!

Daarna is het uiteindelijk toch gebeurd. Ik word sindsdien dus ook niet meer lastig gevallen met vragen als “wanneer komt er een mini-Maran of mini-Betty?” Toch gaan mijn nekharen nog steeds overeind staan als ik iemand een dergelijke vraag aan een ander hoor stellen. Ik heb dan zin om te schreeuwen: “Laat iedereen zich lekker voortplanten op het moment dat ze daar aan toe zijn!” en “Dat is jouw zaak toch niet, waar bemoei je je mee?” en “Misschien zijn ze het al jaren aan het proberen, maar lukt het niet. Lekker pijnlijk om je dan te moeten verantwoorden tegenover een nieuwsgierige tante!”

Ik hoorde laatst de vriend van Maran klagen over een – voor mij – heel nieuw fenomeen. Zijn vrouw is aan het eind van deze maand uitgerekend, maar zij hadden al een aantal keer de vraag: “En, wanneer komt er een tweede?” gehad. Nu zeg ik je: als wij ooit die vraag krijgen toegespeeld terwijl onze baby jongen nog in mijn lichaam zit, keer ik zonder te antwoorden om. Dan mogen ze lekker mijn zwangere hormonen de schuld geven van mijn asociale gedrag. Ik vind het ronduit onbeschoft om zulke persoonlijke vragen te blijven stellen aan mensen die daar óf helemaal nog niet mee bezig zijn, óf mensen die er wel mee bezig zijn en dus op de feiten worden gedrukt dat het niet lukt.

Dus lieve lezers: zullen wij allemaal afspreken dat we dergelijke vragen nooit (NOOIT!) zullen stellen aan jongere nichtjes/zusjes/kennissen? Zijn jullie daar trouwens ook zo mee lastig gevallen?

(Meer lezen over mijn zwangerschap? Dat kan op Mommy to be)